Wisła Kraków na kursie na spadek. Biała Gwiazda przegrywa ze Stalą

KŁOPOT LEGII PRZED NIEDZIELNYM MECZEM 

Nie ma oznak życia

Wisła Kraków rozpoczęła rok od porażki z Rakowem Częstochowa. Porażka była w zasadzie wkalkulowana, ale kibice Białej Gwiazdy chcieli zobaczyć zalążki dobrej gry. Nic takiego się nie pojawiło – na tle wymagającego rywala krakowianie w zasadzie nie zaistnieli. Punktów trzeba było szukać gdzieś indziej, choćby w sobotnim spotkaniu ze Stalą. Potem Wisła raz jeszcze gra u siebie (z Górnikiem Łęczna), a dalej czeka ją seria trudniejszych meczów. W klubie nikt trenerowi Adrianowi Guli ultimatum nie postawił, ale było jasne, że oto nadszedł czas, by zacząć punktować, bo sytuacja w tabeli robi się coraz trudniejsza.

I co? I nic. Gula nadal nie potrafi stworzyć z piłkarzy, których ma do dyspozycji, sprawnie działającej drużyny. Na samym początku Stal wyszła na prowadzenie – do siatki, po sprytnie rozegranym rzucie rożnym, piłkę strzałem głową posłał jeden z najniższych na boisku, Grzegorz Tomasiewicz. I choć to nie jest dobra wizytówka dla stoperów Białej Gwiazdy – takie sytuacje się zdarzają. Problem polega na tym, że Wisła już do końca meczu nie potrafiła odpowiedzieć. Nie potrafiła wykreować choćby jednej stuprocentowej okazji do zdobycia gola! Jej piłkarze smętnie snuli się po boisku, a nie działało w zasadzie nic. Atak pozycyjny nie istniał. Pressing był spóźniony. Rzadkie kontry – nieporadne. Źle nastawieni mentalnie piłkarze robili proste błędy.

Im więcej napastników tym lepiej?

Jak Gula próbował ratować sytuację? Już w przerwie dokonał dwóch zmian. Posłał na boisko m.in. debiutanta, Luisa Fernandeza. W Krakowie mocno liczą na Hiszpana. Ten dołączył do drużyny dość późno, a dużą część przygotowań stracił z powodu choroby. Przed meczem oceniano, że ma siły na około 20 – 30 minut, ale Gula wysłał go na plac gry na trzy kwadranse. I faktycznie – Fernandez dał sygnał, ale to trwało raptem kilka minut. Wszystko co dobre w ofensywie Wisły w tym meczu wydarzyło się dzięki niemu. Dzięki piłkarzowi, który dołączył do drużyny późno, niewiele trenował i nie ma siły na więcej niż 20 minut! A gdy te siły opadły, gdy Hiszpan zniknął, zniknęła też ofensywa Wisły. A skoro opiera się na jednym człowieku, który dopiero wchodzi do zespołu, jest bardzo, bardzo źle.

Szarże Fernandeza rozochociły Gulę, więc jeszcze odważniej postawił na ofensywę. Do ataku posłał Zdenka Ondraska, Fernandeza wycofał (ten tam zgasł) licząc, że liczba napastników przełoży się na liczbę sytuacji. To nie był dobry pomysł. Gdy twoja drużyna ma problem z kreowaniem sytuacji, zwiększenie liczby napastników zapewne niewiele zmieni. I tak było w sobotę w Krakowie. Mogło to nieco przypominać akcji desperacji Wojciecha Łazarka, gdy ten – będąc selekcjonerem – posłał na boisko czterech napastników, a potem tylko bezradnie rozkładał ręce, że on przecież zrobił wszystko, by pomóc drużynie.

Duże brawa należą się Adamowi Majewskiemu. Stal przyjechała do Krakowa bez napastnika, a poradziła sobie świetnie.